Ja, dat was niet makkelijk de laatste jaren.
Één miezerige vleugeltje van een immense mooi gebouw bezoeken. Het Rijksmuseum voelde de laatste tijd niet van mij. Elke keer bekroop mij het gevoel dat ik met één oog afgeplakt door de collectie liep. Ik tuurde en tuurde… maar vond mijn schatten amper. Tuurlijk had de annorexia-versie van het Rijksmuseum haar bekoringen. Kaartje kopen bij de artiesteningang en pats, boem met de meute mee. In een paar klokslagen hoogtepunten de collectie in je broekzak en snel buiten uitwaaien tussen de letters AMSTERDAM. Soort van Mac-Drive ervaring inclusief leeg gevoel achteraf.
Ik mis het gevoel van jezelf verliezen in het Rijks. Het museum van de vorige eeuw was lang mijn thuis. Maanden daar mogen zwerven. Eerst zoeken. lezen en absorberen voor mijn museumexamen. Later als kunstorakel met groepen uit de hele wereld van zaal naar zaal. Ik was een kind in een snoepwinkel. Mijn gasten mochten via mij alle smaken proeven. Ik hoefde bij de ontmoeting maar in hun ogen te kijken en ik wist wat werkte; De schilderijen uit de Middeleeuwen met onze voorvaders op houten hoge hakken, de stillevens waarbij je vanzelf ging kwijlen of de zoekplaatjes uit de Gouden Eeuw. Een rondje Rijks en ik voelde me herboren.
Toen ik het plaatje hierboven zag begreep ik wat ik al jaren heb gemist. En waar ik de komende maanden weer in mag duiken! Kilometers nieuwe schatten, nieuwe smaken, dagenlang dingen ontdekken. Alleen deze foto van de Cuypers-bibliotheek maakt me al gek. Vier open verdiepingen met 5000 meter aan boeken! Ik hoef ze niet te lezen…het leven is te kort en internet te handig. Maar het maakt me zo nieuwsgierig naar de rest van het museum… wat is jouw favoriet uit de collectie? Die van mij het huwelijkportret van Isaac Massa door Hals natuurlijk. Goed en vol leven had die Massa.